nieuw : nu makelijk reacties plaatsen!

Natuurparken
Als je met het vliegtuig naar leuke landen zoals Griekenland vliegt zie je, als je rechts uit het raampje kijkt, de Kornaten. Kleine eilanden in de diepe zee met het uiterlijk van een stukje kroepoek.
Er groeit echt niets en je hebt er ook geen schaduw. De natuur is er grondig aangepakt. De eilanden werden eerst door geiten en schapen kaalgevreten, dan platgebrand en door de wind grondig schoongeblazen en vervolgens spoelde de regen het laatste stukje aarde weg. Wat bleef was kale rots en een wat droevige boeren die zich afvroegen “wat nu met ons eiland” Toen had eentje een idee: “ja natuurlijk -een natuurpark!”

Naar het motto “niets is ook iets “ en met behulp van een mooie folder weet men er heel wat mensen naar toe te lokken. Entree is niet gratis en je kunt een kaartje op het vaste land, of in het park zelf, of helemaal niet kopen.
Aan de noordzijde direct aan het natuurpark de “Kornaten” grenzend is een prachtige grote baai met kleine groene eilanden en een weelderig boos op de ruige bergen. In het kristalheldere water liggen meerboeien klaar om het jacht af te meren, en des nachts hoort men de vleermuizen piepen. Dit natuurschoon was vroeger onderdeel van het “Kornaten” natuurpark. Nu niet meer. Nee,het is nu een eigen natuurpark. Wel een heel mooi natuurpark. Met eigen kassa en eigen tickets. De parkranchers met uniformen, die iedere padvinder stink jaloers maken, komen langszij om ticket’s te verkopen. Je betaald per persoon. Dit maakt het “Telascica” natuurpark zeer prijsgunstig -zolang de rest van de bemanning maar onder dek blijft.

Het eiland van de lach.
Laat in de vroege middag meerde de “Mumbo Jumbo af op het eiland Uglan of zo. (De eilanden hebben hier rare namen en het zou makelijker zijn om ze gewoon te nummeren.)
Na een lange dag varen en moe van het vechten tegen de zee, waren onze vrienden blij een haven gevonden te hebben die hen voor een nacht zou beschermen tegen de elementen, want er was storm op komst. Het makte inmiddels ook niet meer wat voor een haven. Een Muline had volgens de pilot een haven met “Good all –round shelter” voor de storm die natuurlijk niet kwam..
Aan de kade van een dorp dat het best omschreven kan worden als “best wel aardig” werd het jacht ontvangen door een lachende havenmeester. Vriendelijk maar moeilijk te begrijpen. De man leek op een zeehond met een pruik en was misschien niet zo goed bij zijn hoofd.
De bemanning werd naar de plaatselijke winkel gestuurd om drank en eten te halen en naar een korte discussie ging de kapitein zelf ook me. De winkel was op zich al bijzonder want hij was zo klein, en zo goed gesorteerd dat men net zijn hoofd en een arm naar binnen kon wurmen om iets aan te wijzen. Maar ook hier vriendelijk personeel !
Op terugweg naar het jacht, slepend met de boodschappen; daar een vriendelijke groet hier een oud mannetje dat de jongste bemanningsleden een vijg aanbied. Verderop een man die lachend zijn geraniums van twee meter hoog snoeit. Onze vrienden waren nu echt gealarmeerd. “Wat zijn die schurken van plan, kapitein?” vroeg Inge bezorgd.
Maar niets gebeurde.
Wel kwam later de echte havenmeester om het havengeld te innen. Elektriciteit inbegrepen. Een water is gratis, ook dat uit de kraan. Een als we later zin in een kop koffie hadden…

Op zoek naar een betaalbare haven dwalen onze vrienden door Kroatië. De proviand en het drinkwater zijn op en de bemanning dreigt te muiten. De kapitein heeft zich met z’n laatste biertje in zijn hut verschanst en weigert dure marina’s aan te lopen. Koortsachtig zoekt hij naar een oplossing van het probleem.
Maar was daar niet die eene rare marina in Vinesce’.Waar je in het sanitair gebouw met een wat vreemde architektuur (trouwens keurig schoon) moest opletten dat je niet in een donker Indiana- Jones- achting gat valt, en de steiger uit louter losse drijfsteigertjes bestond, welke met kettingen aan elkaar verbonden waren, en het kantoor de aura van een luxe jachtclub moest uitstralen, en waar je voor een habbekrats kon liggen?
Jawel- die moest het worden om de bemanning tevreden te stellen.
Na een lange tocht arriveerde de M.J. bij de marina- en deze was opgeheven. De steigers, het sanitairgebouw het kantoor alles leeg en verlaten. Dus snel ligplaats genomen.
Later in de avond kwam er een jongeman die zei dat hij de bewaking van het complex was en dat de marina gesloten was en dat we natuurlijk welkom waren, en dat hij wel voor elektriciteit kon zorgen, dat het eigenlijk niet mocht, en dat we voor een zelf te kiezen bedrag konden blijven liggen onder zijn bescherming met hem als bewaking in het kantoortje.
De kapitein zei dat hij zich nu onze vriend mag noemen gaf hem een zelfgekozen bedrag en een havenmeesterscalp als dank.

Aangekomen in Kroatie op het prachtige Lastovo, waar het water zo helder is en de sterrenhemel de mooiste is die onze kapitein ooit gezien heeft, hadden de Kroaten een nieuwe belasting bedacht voor inklarende schepen -namelijk de toeristenbelasting rond de 50 € per acht dagen per schip.
De havenambtenaar verzekerde onze vrienden dat deze belasting nieuw is, niets met de vaarbelasting of het natuurparkbijdrage of het boeiengeld maken heeft, je er werkelijk niets voor terugkrijgt, en natuurlijk los staat van het havengeld. En ja, zei de ambtenaar, hij vindt het ook vreselijk om dat bedrag te innen, maar begrijpt u wel dat ik uw jacht anders niet kan inklaren en de boetes hoog zijn. Verbaasd over weer een nieuwe list van dat tuig hangt er nu een nog een Kroatische scalp meer in de mast van de “Mumbo Jumbo”.

De motor is hersteld en het jacht vaart weer. Terug naar de noordkant van Corfu en dan, ja en dan, varen onze helden s’morgens vroeg langs de Albanese kust richting Italie.
De Griekse bevolking heeft onze vrienden nog gewaarschuwd dat niet te doen, want de Albanezen... Ja werkelijk het zijn allemaal mensenetende eenogige cyclopen. Dat vertelen de Albanezen trouwens ook van de Grieken. Dat de Albanesen ook mijnenvelden voor hun kust hebben werd hun niet verteld.
Voorspoedige oversteek naar Italie en via de Italianse kust richting Vieste.
In Vieste hebben onze vrienden zich een paar dagen rust veroorloofd in verband met het weer.
Tijd genoeg om boodschappen te doen en pater Pio, welke onlangs zalig is verklaard , te bezoeken. Met het uitzicht op een lange overtocht naar Kroatië kan het geen kwaad om goddelijke bijstand te vragen,- en onze schijnheilige vrienden vervelden zich werkelijk stierlijk.
Naar een urenlange bustocht door de bossen en de stromende regen werd het bedevaartsoord met een bezoek vereerd. Er werd de cel van de de pater bezichtigd. De tuinstoel waar de heilige himzelf op gezeten werd stiekem aangeraakt, en het zuurstofapparaat welke Pio van extra zuurstof voorzien heeft met eerbied aanschouwd. Je kon er zelfs een brief sturen aan de overleden heilige. Met een wens.. Van deze gunstige gelegenheid hebben onze vrienden ook gebruik gemaakt, maar er moet gevreesd worden dat zelfs een heilige dit niet kan ontcijferen.
Naar nog wat gespelde extase, wat bloedende tranen en het plan om het jongste bemanningslid aan een vislijntje door de kerk te laten zweven, zei de kapitein dat het zo wel genoeg is en stapten onze vrienden weer in de bus.
Al met al een geslaagde pelgrimage.

Good things come in small boxes