De motor is hersteld en het jacht vaart weer. Terug naar de noordkant van Corfu en dan, ja en dan, varen onze helden s’morgens vroeg langs de Albanese kust richting Italie.
De Griekse bevolking heeft onze vrienden nog gewaarschuwd dat niet te doen, want de Albanezen... Ja werkelijk het zijn allemaal mensenetende eenogige cyclopen. Dat vertelen de Albanezen trouwens ook van de Grieken. Dat de Albanesen ook mijnenvelden voor hun kust hebben werd hun niet verteld.
Voorspoedige oversteek naar Italie en via de Italianse kust richting Vieste.
In Vieste hebben onze vrienden zich een paar dagen rust veroorloofd in verband met het weer.
Tijd genoeg om boodschappen te doen en pater Pio, welke onlangs zalig is verklaard , te bezoeken. Met het uitzicht op een lange overtocht naar Kroatië kan het geen kwaad om goddelijke bijstand te vragen,- en onze schijnheilige vrienden vervelden zich werkelijk stierlijk.
Naar een urenlange bustocht door de bossen en de stromende regen werd het bedevaartsoord met een bezoek vereerd. Er werd de cel van de de pater bezichtigd. De tuinstoel waar de heilige himzelf op gezeten werd stiekem aangeraakt, en het zuurstofapparaat welke Pio van extra zuurstof voorzien heeft met eerbied aanschouwd. Je kon er zelfs een brief sturen aan de overleden heilige. Met een wens.. Van deze gunstige gelegenheid hebben onze vrienden ook gebruik gemaakt, maar er moet gevreesd worden dat zelfs een heilige dit niet kan ontcijferen.
Naar nog wat gespelde extase, wat bloedende tranen en het plan om het jongste bemanningslid aan een vislijntje door de kerk te laten zweven, zei de kapitein dat het zo wel genoeg is en stapten onze vrienden weer in de bus.
Al met al een geslaagde pelgrimage.