Op zoek naar een betaalbare haven dwalen onze vrienden door Kroatië. De proviand en het drinkwater zijn op en de bemanning dreigt te muiten. De kapitein heeft zich met z’n laatste biertje in zijn hut verschanst en weigert dure marina’s aan te lopen. Koortsachtig zoekt hij naar een oplossing van het probleem.
Maar was daar niet die eene rare marina in Vinesce’.Waar je in het sanitair gebouw met een wat vreemde architektuur (trouwens keurig schoon) moest opletten dat je niet in een donker Indiana- Jones- achting gat valt, en de steiger uit louter losse drijfsteigertjes bestond, welke met kettingen aan elkaar verbonden waren, en het kantoor de aura van een luxe jachtclub moest uitstralen, en waar je voor een habbekrats kon liggen?
Jawel- die moest het worden om de bemanning tevreden te stellen.
Na een lange tocht arriveerde de M.J. bij de marina- en deze was opgeheven. De steigers, het sanitairgebouw het kantoor alles leeg en verlaten. Dus snel ligplaats genomen.
Later in de avond kwam er een jongeman die zei dat hij de bewaking van het complex was en dat de marina gesloten was en dat we natuurlijk welkom waren, en dat hij wel voor elektriciteit kon zorgen, dat het eigenlijk niet mocht, en dat we voor een zelf te kiezen bedrag konden blijven liggen onder zijn bescherming met hem als bewaking in het kantoortje.
De kapitein zei dat hij zich nu onze vriend mag noemen gaf hem een zelfgekozen bedrag en een havenmeesterscalp als dank.

Aangekomen in Kroatie op het prachtige Lastovo, waar het water zo helder is en de sterrenhemel de mooiste is die onze kapitein ooit gezien heeft, hadden de Kroaten een nieuwe belasting bedacht voor inklarende schepen -namelijk de toeristenbelasting rond de 50 € per acht dagen per schip.
De havenambtenaar verzekerde onze vrienden dat deze belasting nieuw is, niets met de vaarbelasting of het natuurparkbijdrage of het boeiengeld maken heeft, je er werkelijk niets voor terugkrijgt, en natuurlijk los staat van het havengeld. En ja, zei de ambtenaar, hij vindt het ook vreselijk om dat bedrag te innen, maar begrijpt u wel dat ik uw jacht anders niet kan inklaren en de boetes hoog zijn. Verbaasd over weer een nieuwe list van dat tuig hangt er nu een nog een Kroatische scalp meer in de mast van de “Mumbo Jumbo”.

De motor is hersteld en het jacht vaart weer. Terug naar de noordkant van Corfu en dan, ja en dan, varen onze helden s’morgens vroeg langs de Albanese kust richting Italie.
De Griekse bevolking heeft onze vrienden nog gewaarschuwd dat niet te doen, want de Albanezen... Ja werkelijk het zijn allemaal mensenetende eenogige cyclopen. Dat vertelen de Albanezen trouwens ook van de Grieken. Dat de Albanesen ook mijnenvelden voor hun kust hebben werd hun niet verteld.
Voorspoedige oversteek naar Italie en via de Italianse kust richting Vieste.
In Vieste hebben onze vrienden zich een paar dagen rust veroorloofd in verband met het weer.
Tijd genoeg om boodschappen te doen en pater Pio, welke onlangs zalig is verklaard , te bezoeken. Met het uitzicht op een lange overtocht naar Kroatië kan het geen kwaad om goddelijke bijstand te vragen,- en onze schijnheilige vrienden vervelden zich werkelijk stierlijk.
Naar een urenlange bustocht door de bossen en de stromende regen werd het bedevaartsoord met een bezoek vereerd. Er werd de cel van de de pater bezichtigd. De tuinstoel waar de heilige himzelf op gezeten werd stiekem aangeraakt, en het zuurstofapparaat welke Pio van extra zuurstof voorzien heeft met eerbied aanschouwd. Je kon er zelfs een brief sturen aan de overleden heilige. Met een wens.. Van deze gunstige gelegenheid hebben onze vrienden ook gebruik gemaakt, maar er moet gevreesd worden dat zelfs een heilige dit niet kan ontcijferen.
Naar nog wat gespelde extase, wat bloedende tranen en het plan om het jongste bemanningslid aan een vislijntje door de kerk te laten zweven, zei de kapitein dat het zo wel genoeg is en stapten onze vrienden weer in de bus.
Al met al een geslaagde pelgrimage.