kroatische Piraten

Ongelofelijk wat de bemanning van de “ Mumbo Jumbo” nu weer overkomen is .
Op het eiland Kakan meerde het schip naar een prachtige dag zeilen af in een onbewoonde baai.
“ Jachten en dyslectische mensen welkom “ stond er in het Kroatisch. Of misschien stond het er niet. .Er waren wat meerboeien aanwezig om je boot aan vast te knopen en er lag nog een Duits en een Hollandse boot iets buiten het boeienveld op hun eigen anker. Omdat niemand in de wereld zomaar ankerboeien plaatst leek het ons goedkoper om ook onze eigen anker te gebruiken.
Later in de avond kwam er een rubber speedbootje langs het ander Hollandse jacht en we hoorden wederzijds geschreeuw. Blij met wat afwisseling en schouwspel tijdens het eten, vervolgden wij het tafereel . Maar nu ging het speedbootje ook naar het Duitse jacht . We hoorden we de woorden “Nein. Nicht bezahlen. Arsch lekken ..”Toen kwam het bootje ook naar de “Mumbo Jumbo” .

De bemanning van de “ Mumbo Jumbo” naam hun gevechtsposities in. Met z’n vieren stonden we aan de reling en wachten op de speed boot . De Boot kwam langzij met in de boot een overigens aardige Kroaat van middelbare leeftijd . Hij spraak ons aan in het Engels. “ You know why i am comming?” ”to collect our garbage ? “ zij een bijdehands bemanningslid van de M.J.
Nou niet echt. Voor havengeld kwam de Kroaat. In een onbewoonde baai. Naar wederzijds overleg waarin de bemanning verklaarde het afzetten in dit land, en te betalen voor ieder wissewasje zat te zijn dreigde onze kapitein zijn rubberbootje stuk te bijten . Hierop dreigde de Kroaat de politie te roepen en vertrok.
De bemanning van de M.J. smeerde de dekken van het schip in met groene zeep en bereide zich op een kaping van de overheidsinstanties voor.
De Pilot en de kaarten werden geraadpleegd en het zit zo: Binnen alle eilanden van het betreffende gebied geldt een ankerverbod . Dus je mag niet ankeren; je moet aan een boei liggen en daarvoor betalen slaat nergens op, maar levert een hoop geld op. Even serieus Kroatië is prachtig maar je word aan alle kanten geplukt. De prijzen voor de havens zijn naar informatie in het laatste jaar met 30 % verhoogt . Inmiddels ligt de M.J. in een prachtig klein dorp aan de kade . En o ja bijna vergeten : natuurlijk kwam er geen politie( wel onweer ) en hebben we niet betaald .

en opgegeten.

Sophie en Max hebben het avondeten gevangen

huis met uitkijktoren

Naar wat meer algemene beschouwingen laten we de kapitein nu zelf aan het word komen.

“ In de weerspiegeling van het scherm van mijn laptop mag ik het zongebruinde gelaat van mijzelf aanschouwen. Als ik even boven het scherm uitkijk, zie ik het eiland Silba.
Een prachtig eiland maar daar heb je hier er wel meer van.
Ik heb de bemanning van de “Mumbo Jumbo “ opdracht gegeven om het jacht stevig aan de dorpskade af te meren zo dat ik een kijkje op het eiland kan nemen.
Het eiland Silba kent namelijk buiten de onvriendelijke inboorlingen en wat vierkante oude huizen ( met prachtige tuinen overigens) een bijzondere historie. In de vroege achttiende eeuw kocht een kapitein het eiland Silva voor zijn geliefde. Op zich niets bijzonders, was het niet dat de kapitein een wat moeilijke relatie met zijn geliefde had ( op zich ook niets bijzonders ). De kapitein aanbad deze vrouw , beloofde haar een fortuin te maken en terug te keren naar het eiland, om daar een huis met tuin plus uitzichttoren voor de wederkerende schepen enz. enz. voor haar te bouwen. Vervolgens liet de kapitein een tijdje niets van zich horen en keerde vijfentwintig jaar later terug naar Silba.
Tot zijn grote verbazing zag hij, dat zijn geliefde inmiddels getrouwd was met een ander. Uit louter verdriet en nijd over zoveel ongeduld kocht hij vervolgens het hele eiland inclusief bomen, rotsen, huizen en wegen. Hij bouwde een prachtig huis (met uitzichttoren) in het midden van het eiland en was de rijkste man op het eiland.
Om de situatie niet volledig uit de hand te laten lopen, besloot men om de kapitein met de dochter van zijn geliefde te laten trouwen. De dochter bleek een wat jongere versie van de geliefde te zijn en de kapitein nam het aanbod dankbaar aan. Naar dat de kapitein klaar was met het terroriseren van de bevolking en eindelijk het lotje legde kocht de bevolking het eiland van de erven en moet sindsdien het geïnvesteerde geld terug verdienen door toeristen te melken.
Deze komen in verband met de afgelegen ligging van Silba niet echt in horden, zodat men zich met enkele jachten moet behelpen. Om de plaatselijke bevolking te steunen zal ik mij zonder mijn kapiteinspet aan wal begeven en in een van de taveernes een toost op de kapitein uitbrengen!”